Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj

Opłatę targową powinien uiszczać ten, kto prowadzi sprzedaż na targowisku, także w sytuacji, gdy działa we własnym imieniu, ale na rzecz innego podmiotu.

Jeden z przedsiębiorców sprzedający ubrania znanej spółki odzieżowej wystąpił z wnioskiem o interpretację. Wskazał, że łączy go umowa – stanowiąca rodzaj umowy franczyzowej – na podstawie której prowadzi sprzedaż towarów marek tej spółki we własnym imieniu, ale na jej rzecz, otrzymując prowizję od sprzedaży. Był przekonany, że to na nim ciąży obowiązek zapłaty opłaty targowej.

Organ podatkowy był jednak innego zdania.  Wskazał, że zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych opłata targowa pobierana jest od osób dokonujących sprzedaży na targowiskach.  Zatem jest ona pobierana od osób, które są właścicielami oferowanych towarów, i które dostają za nie stosowną zapłatę od kupującego. Wójt uznał, że przedsiębiorca jest jedynie pośrednikiem w transakcji sprzedaży, ponieważ dokonuje sprzedaży rzeczy będących własnością spółki. Za to, co robi na podstawie umowy franczyzowej, otrzymuje bowiem nie cenę, ale prowizję. W konsekwencji nie może być uznany za dokonującego sprzedaży, lecz jedynie za pośrednika. Na tej podstawie w wydanej interpretacji organ wskazał, że opłatę targową powinna opłacić spółka.

Zaskarżona interpretacja została uchylona przez WSA w Szczecinie, a z rozstrzygnięciem tym zgodził się również NSA. Wydając wyrok dnia 1.08.2018 r. (sygn. II FSK 2010/16) podkreślił, że pojęcie „dokonywanie sprzedaży” należy rozumieć szeroko. Powoduje to, że obejmuje ono swym zakresem nie tylko sprzedaż w rozumieniu Kodeksu cywilnego, ale również czynności mające miejsce przed sprzedażą. Nie jest bowiem istotne, czy dany podmiot sprzedał oferowany towar, czy też żadna transakcja nie została sfinalizowana. Sama gotowość dokonywania sprzedaży, która przejawia się m.in. zajęciem miejsca na targowisku i wyeksponowaniem towaru, jest wystarczającą przesłanką do poboru opłaty targowej przez inkasenta. Tym samym sformułowanie "dokonujących sprzedaży" obejmuje wszelkie czynności podejmowane w celu dokonania sprzedaży, a w szczególności oferowanie produktów, rozpakowanie i składowanie na stoisku, oczekiwanie na kontrahentów.

Inaczej rzecz ujmując, zdarzeniem prawnym, z którym przepisy omawianej ustawy wiążą obowiązek uiszczenia opłaty targowej, jest dokonywanie sprzedaży, za którą uważa się już wyjście z ofertą sprzedaży polegającej na wystawieniu towaru. Obowiązek uiszczenia opłaty targowej powstaje z mocy prawa z chwilą faktycznego podjęcia czynności handlowych zmierzających do dokonania sprzedaży. Powstanie zobowiązania z tytułu opłaty targowej wynika z samego faktu podjęcia działalności handlowej (sprzedaży) na terenie danej gminy. Przyjęcie, że pojęcie "dokonywanie sprzedaży" oznacza zawarcie konkretnych umów sprzedaży powodowałoby, że każdorazowy pobór opłaty targowej wymagałby ustalenia, że podatnik w danym dniu na targowisku zawarł przynajmniej jedną umowę sprzedaży.  Stanowisko takie jest nie do przyjęcia, gdyż oprócz tego, że jest sprzeczne z dosłownym brzmieniem powołanego przepisu to dawałoby podstawę do unikania płacenia opłaty targowej.

Jednocześnie NSA zwrócił uwagę, że organ był związany opisem stanu faktycznego przedstawionego przez przedsiębiorcę. Nie mógł dokonywać własnych ustaleń i wpływać na treść wniosku. Wnioskodawca wyraźnie bowiem wskazał, że umowa łącząca go ze spółką różni się od umowy agencyjnej i że umowa ta jest formą umowy franczyzy. Z kolei umowa franczyzy zasadniczo nie jest umową pośrednictwa w sprzedaży. Na mocy tej umowy franczyzobiorca może korzystać ze znaku towarowego, know-how oraz źródeł zaopatrzenia w towary udostępnionych mu przez franczyzodawcę. Te okoliczności zdaniem sądu przesądziły, że przedsiębiorca sprzedając towary w warunkach opisanych we wniosku, działa jako sprzedawca, który jest zobowiązany do uiszczenia opłaty targowej.

Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj