Prawo Dla Samorządu

Nadanie nazwy drodze wewnętrznej przez radę gminy wymaga zgody wszystkich właścicieli nieruchomości, na których droga ta jest zlokalizowana.

Wyrokiem z dnia 1 października 2015 roku (sygn. III SA/Gd 640/15) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził nieważność uchwały radny gminy w sprawie nadania nazwy jednej z ulic położonych na terenie tej gminy.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym:

Rada Gminy, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, nadała drodze wewnętrznej określoną nazwę ulicy. Uchwała została podjęta w związku z wnioskami niektórych współwłaścicieli drogi planującymi uruchomienie przedszkola niepublicznego.

W uzasadnieniu uchwały Rady Gminy wskazano jednocześnie, że podjęta uchwała pozwoli na uściślenie danych adresowych mieszkańców, ustalenie numerów porządkowych i prowadzenie ewidencji miejscowości ulic i adresów.

Podniesiono również, iż nadanie nazwy ulicy nastąpiło po uzyskaniu akceptacji wniosku Wójta Gminy skierowanego do Rady Sołeckiej wsi, na terenie której położona jest droga, za pośrednictwem sołtysa.

Uchwała została opublikowana w wojewódzkim dzienniku urzędowym oraz „ogłoszona” na tablicach ogłoszeń w sołectwach i w Urzędzie Gminy.

Skargę na powyższą uchwałę wniósł do WSA w Gdańsku Wojewoda Pomorski, zarzucając jej naruszenie art. 8 ust. 1a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 260 ze zm.), zgodnie z którym podjęcie przez radę gminy uchwały w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej wymaga uzyskania pisemnej zgody właścicieli terenów, na których jest ona zlokalizowana.

Tym samym zdaniem Wojewody rada gminy, podejmując zaskarżoną uchwałę nie dopełniła obowiązku proceduralnego mającego istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Rada gminy w odpowiedzi na skargę wniosła o jej uchylenie. Zdaniem organu, który wydał kwestionowany akt, uzyskanie zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości (ponad 35 osób), na której zlokalizowana była przedmiotowa droga wewnętrzna „napotykało niemożliwe do przezwyciężenia przeszkody”. Rada gminy podkreśliła, iż „propozycja nazwy dla ulicy uzyskała akceptację Rady Sołeckiej”, a żaden ze współwłaścicieli nieruchomości nie zgłosił sprzeciwu względem planowanej uchwały. Tym samym zdaniem rady gminy „zgoda części współwłaścicieli a także wskazywana pozytywna opinia Rady Sołeckiej uprawdopodabniają brak naruszenia interesu pozostałych współwłaścicieli”.

Organ stanowiący gminy wskazał również, iż za oddaleniem skargi przemawia brak rozstrzygnięcia nadzorczego w przedmiotowej sprawie co należy interpretować jako akceptację prezentowanego przez nią stanowiska ze strony organu nadzoru.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w całości uwzględnił skargę, przychylając się tym samym do argumentacji przedstawionej przez Wojewodę Pomorskiego, nie podzielając zatem argumentów rady gminy.

Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, iż „na gruncie aktualnie obowiązującego prawa, przed podjęciem uchwały w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej, zgodnie z art. 8 ust. 1a ustawy o drogach publicznych, niezbędne jest uzyskanie pisemnej zgody właścicieli terenów, na których jest ona zlokalizowana”. W konsekwencji „podejmując uchwałę w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej, wbrew jednoznacznej normie prawnej zawartej w art. 8 ust. 1a ustawy o drogach publicznych (bez pisemnej zgody właścicieli tego terenu), rada gminy naruszyła ten przepis i naruszenie to uznać należy za istotne”.

Wyrok nie jest prawomocny.

Nadawanie nazw drogom wewnętrznym