14.11.2014


Czy wymóg dodatkowego oznakowania taksówek jest zgodny z prawem?

KATEGORIA: Wokanda

NSA orzekł, że Rady Miasta mogą wprowadzać dodatkowe oznakowania taksówek.

Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie dodatkowych oznaczeń taksówek osobowych, która została wydana na podstawie przepisu art. 15 ust. 7 ustawy z dn. 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe, oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dn. 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. W załączniku do przedmiotowej uchwały określono wzory oznaczeń taksówek osobowych. Przedmiotowa uchwała zobowiązywała kierowców taksówek m.in. do stosowania na desce rozdzielczej pojazdu tabliczek informacyjnych zawierających dane osobowe oraz wizerunek kierowcy. Tabliczka informacyjna zawierać miała również informacje dotyczące ważności badań lekarskich oraz psychologicznych.

W związku z powyższym jeden z taksówkarzy wezwał Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa, a następnie wobec braku odpowiedzi organu skierował skargę do WSA wnosząc o stwierdzenie nieważności § 1 ust. 2 i § 4 uchwały oraz § 3 ust. 1-3, § 6, § 8 i § 9 załącznika do uchwały. Przedmiotowej uchwale skarżący zarzucił m.in. bezpodstawne określenie obowiązku uiszczania opłat za określone w uchwale oznakowania, a także wskazanie Prezydenta Miasta jako jedynego podmiotu wydającego te dokumenty, gdyż może to prowadzić do monopolu w przedmiotowym zakresie. Bezpodstawne w ocenie skarżącego jest zarówno wprowadzenie obowiązku oznakowania pojazdu tabliczkami informacyjnymi z hologramem jak i stosowanie tabliczek informacyjnych zawierających szczegółowe dane osobowe i wizerunek kierowcy na desce rozdzielczej. Wskazał również, że bezpodstawnym jest obowiązek uiszczania opłat za określone w uchwale oznakowania.

Rada Miasta wnosząc o oddalenie skargi wyjaśniła, że art. 15 ust. 7 ustawy z dnia
15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe
 stanowiący podstawę prawną wydania przedmiotowej uchwały nie precyzuje elementów które powinna zawierać.
W związku z powyższym organ chcąc doprecyzować warunki wykonania uchwały musiał wskazać jej adresata. Jednocześnie Rada Miasta argumentowała, że wprowadzenie obowiązkowego dodatkowego oznakowania taksówek było poprzedzone konsultacjami ze związkiem zawodowym taksówkarzy. Związek taksówkarzy wyraził aprobatę w stosunku do tej inicjatywy. Sam wymóg dodatkowych oznakowań ma swoje uzasadnienie w przepisach prawa przewozowego Rada Miasta podkreśliła, że dodatkowe oznakowanie ochroni taksówkarzy przed nieuczciwą konkurencją, a także zwiększy poczucie komfortu i bezpieczeństwa osób korzystających z taksówek.

W wyroku z dn. 17 października 2013 r., (sygn. VI SA/Wa 1436/13) WSA w Warszawie stwierdził nieważność § 1 ust. 2 zaskarżonej uchwały. Zaskarżony przepis dotyczył poboru opłat (których wysokość wynikała z kalkulacji kosztów związanych z wykonaniem poszczególnych elementów) przez organ udzielający licencji za wydanie dodatkowych oznaczeń. WSA uznał, że przepisy p.p. oraz u.s.g. nie zawierają upoważnienia dla Rady Miasta do wprowadzania i ustalania wysokości stawek opłat za dodatkowe oznaczenia taksówek.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów WSA orzekł, że są one bezzasadne. Sąd wskazał, że Prezydent Miasta jest organem wykonawczym gminy, któremu prawidłowo powierzono wykonanie uchwały. Jednocześnie na podstawie art. 7 ust. 4 pkt 3 lit. c) ustawy z dn. 6 września 2001 r. o transporcie drogowym [dalej: u.t.d.]. jest on organem licencyjnym. WSA podkreślił, że Rada Miasta wprowadzając obowiązek stosowania dodatkowych odznaczeń, słusznie ujęła szerzej wskazując jednocześnie sposób jego wykonania. Sąd podzielił również zdanie Rady Miasta, która wskazywała na ochronę interesów pasażerów.

Przedmiotowy wyrok został zaskarżony przez skarżącego do NSA. W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił błędne zastosowanie art. 15 ust. 7 prawa przewozowego w kontekście niesłusznego wskazania podmiotu, który ma wyłączność na wydawanie dodatkowych elementów stanowiących dodatkowe oznakowanie taksówek. Skarżący w wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa oraz w skardze do WSA podkreślał, że nie jest to wyrażone wprost, ale w praktyce niemożliwym będzie wytworzenie przedmiotowych oznaczeń we własnym zakresie lub nabycie ich od innego podmiotu. Skarżący zarzucił także, że niezgodne z prawem jest upublicznianie wizerunku kierowcy wraz z ujawnianiem dat ważności badań lekarskich i psychologicznych.

NSA w wyroku z dn. 20 maja 2014 r. (II GAK 173/14) wskazał, że nie można uzasadniać trafności zarzutów procesowych poprzez odwołanie się do naruszenia przepisów materialnych (art. 23 k.c.). Jednocześnie NSA uznał, że Sąd I instancji orzekał w granicach sprawy. W odniesieniu do zarzutów dotyczących prawa materialnego NSA wskazał, że art. 15 ust. 7 prawa przewozowego nie jest przepisem materialnym, tylko kompetencyjnym.

Sąd odniósł się również do kwestii upubliczniania wizerunku kierowcy. Wskazał, że przepis ten może ograniczać swobodę podmiotu prowadzącego działalność polegającą na świadczeniu usług przewozu taksówką, ale ograniczenie to jest wprowadzone ze względu na interes publiczny. W związku z tym jest to legalne działanie w oparciu o konstytucyjne i ustawowe przepisy prawa.

W związku z powyższym NSA wyrokiem z dn. 20 maja 2014 r. oddalił skargę kasacyjną. 


Autor:
Maciej Kiełbus

Partner, prawnik w Kancelarii Prawnej Dr Krystian Ziemski & Partners w Poznaniu, specjalizuje się w zakresie prawa administracyjnego, w szczególności prawa samorządowego



Martyna Kabacińska
absolwentka Wydziału Prawa i Administracji UAM, wspiera KN Ad Rem, uczestniczy w inicjatywach związanych z prawem administracyjnym.

TAGI: Wyrok NSA, Wyrok WSA,



Tekst pochodzi z portalu Prawo Dla Samorządu