Prawo Dla Samorządu

Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może stanowić podstawy do otrzymania informacji we własnej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 14 lipca 2020 r. (sygn. akt: I OSK 2817/19) uchylił orzeczenie sądu pierwszej instancji, uwzględniające skargę na decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz stwierdził nieważność przedmiotowej decyzji jako wydanej bez podstawy prawnej, uznając, iż wniosek o udostępnienie informacji publicznej w istocie nie dotyczył informacji o sprawach publicznych.

Okoliczności powyższej sprawy przedstawiają się następująco.

Wnioskodawcy T.K. oraz G.K. wystąpili do spółki A. S.A. Oddział R. z […], wykonującej zadania publiczne, o udostępnienie informacji publicznej w postaci wszelkich dokumentów związanych z przedsięwzięciem, realizowanym przez Spółkę w części na nieruchomości, stanowiącej obecnie własność wnioskodawców (skarżących).

Powołując się na tajemnicę przedsiębiorstwa, Spółka wydała decyzję o odmowie udostępnienia przedmiotowych informacji.

Powyższa decyzja została zaskarżona przez T.K oraz G.K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, który to Sąd uznał rację strony skarżącej stwierdzając, że „nie stanowi tajemnicy przedsiębiorcy wskazanie tytułu prawnego do realizacji inwestycji i dokumentacji pozwalającej na weryfikację legalności działań inwestora (…)”.

W wyniku złożenia przez Spółkę A. S.A. Oddział R. skargi kasacyjnej od powyższego wyroku, do rozpoznania przedmiotowej sprawy przystąpił Naczelny Sąd Administracyjny.

W rezultacie rozpoznania sprawy NSA wskazał, iż w powyższym przypadku nie ma znaczenia okoliczność, iż żądane informacje w istocie odnoszą się do majątku podmiotu realizującego zadania publiczne oraz do dokumentacji urzędowej. Z całokształtu stanu faktycznego, w szczególności z treści wniosku skarżących o udostępnienie informacji wynika bowiem, że informacje, będące przedmiotem wniosku w ogóle nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 udip, gdyż nawiązując do sporu toczącego się pomiędzy stronami, dotyczą indywidualnego, subiektywnego interesu skarżących, a nie troski o sprawy publiczne.

Skarżący wskazali wprost we wniosku o udostępnienie informacji, iż przedmiotowe informacje niezbędne są im w celu wystąpienia na drogę powództwa cywilnego przeciwko Spółce A. S.A. Oddział R. Ze względu na fakt, iż celem wnioskodawców było uzyskanie informacji w związku z toczącym się sporem, nie sposób, zdaniem NSA, uznać takiej informacji za informację publiczną.

Jak wyjaśnił NSA, stosownie do art. 1 ust. 1 udip jedynie informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Powołując się na utrwalone stanowisko doktryny podkreślono, że „Sprawami publicznymi nie są jednak konkretne indywidualne sprawy danej osoby, zwłaszcza o charakterze prywatnym.” Podniesiono także, że „W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwala się pogląd, że pisma składane w indywidualnych sprawach, przez podmioty, których interesów sprawy te dotyczą, nie mają waloru informacji publicznej.”.

W świetle powyższych argumentów NSA jednoznacznie uznał, iż żądane w przedmiotowej sprawie informacje nie stanowią informacji publicznej, w związku z czym nie podlegają udostępnieniu w trybie ustawy udip. Natomiast zaskarżona decyzja o odmowie udostępnienia informacji, wydana na podstawie udip, musi zostać uznana za nieważną, gdyż do rozpoznania wniosku przepisy udip nie znajdowały w tym wypadku zastosowania.

W uzasadnieniu wyroku, NSA stwierdził, iż „Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być nadużywana i wykorzystywana w czysto prywatnych sprawach. Z żądania udostępnienia informacji publicznej musi wynikać interes obiektywny a nie subiektywny.”. Indywidualny interes nie może zatem stanowić podstawy do żądania w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienia informacji.

Nadużycie prawa do informacji publicznej