Prawo Dla Samorządu

Park nie jest terenem budowlanym, nawet jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje możliwość wzniesienia na jego terenie niewielkich obiektów. W konsekwencji sprzedaż takiego gruntu korzysta ze zwolnienia z VAT.

Takie jest sedno wyroku wydanego dnia 19.10.2018 r. o sygn. I FSK 1992/16. Sprawa dotyczyła spółki, która zamierzała sprzedać gminie grunty, na których planowano utworzyć park miejski z otwartym kąpieliskiem. Przedmiotowe grunty w znacznej części objęte były miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – „Park Z.”. W planie tym jako podstawowe przeznaczenie wskazano „teren zieleni”, choć szczegółowe zapisy planu dopuszczały możliwość lokalizacji obiektów małej architektury, tymczasowych obiektów budowlanych, platform, pomostów widokowych oraz innych podobnych obiektów.

Stąd pojawiła się wątpliwość, czy sprzedaż opisanych gruntów będzie korzystała ze zwolnienia z VAT, czy też będzie opodatkowana według stawki podstawowej. Sprzedawca wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Przypomnijmy, że zwolniona z VAT jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane rozumie się z kolei grunty przeznaczone przez zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ uznał, że sprzedaż gruntu nie może korzystać ze zwolnienia z VAT. Zdaniem fiskusa, przy określeniu charakteru niezabudowanej działki nie jest wystarczająca analiza podstawowego przeznaczenia tego terenu określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Uwzględnić również należy zapisy szczegółowe tego planu, dotyczące przeznaczenia uzupełniającego terenu, które dopuszczały możliwość zabudowy.

Z powyższym stanowiskiem nie zgodziła się jednak spółka, co potwierdziły również sądy administracyjne obu instancji.

Sądy wskazały, że skoro przedmiotowe działki nie zostały określone jako „pod zabudowę” to nie należy ich traktować jako tereny budowlane. Nie ma przy tym znaczenia, że dopuszczalne byłoby ich zagospodarowanie poprzez wzniesienie określonych budowli lub urządzeń, albo obiektów małej architektury pełniących jedynie rolę pomocniczą i uzupełniającą. Rola pomocnicza, czy też funkcja uzupełniająca wzniesionych obiektów nie zmienia bowiem podstawowego przeznaczenia terenów, które w istocie wiąże się z daleko posuniętymi ograniczeniami w możliwości "zabudowy".

To właśnie zapisane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego podstawowe przeznaczenie danego gruntu ma decydujące znaczenie dla określenia jego. Dodatkowe funkcje przypisane do gruntu poprzez określenie jego przeznaczenia uznanego za dopuszczalne (pomocnicze), służą jedynie uzupełnieniu zasadniczego sposobu zagospodarowania danego terenu, ale go nie zmieniają.

Sąd zwrócił również uwagę, że organ podkreślając, iż "z żadnego przepisu nie wynika, że przeznaczenie danej działki należy ograniczyć wyłącznie do jej podstawowego zakresu", nie wziął pod uwagę tego, że nie ma też przepisu, który za tereny przeznaczone pod zabudowę nakazywałby uznać każdy grunt, na którym w świetle planu zagospodarowania przestrzennego możliwe jest zlokalizowanie jakiegokolwiek obiektu budowlanego. Taka wykładnia umożliwiałaby uznanie za tereny budowlane wszelkich terenów, na których w ramach dopuszczalnego (nie zaś podstawowego) przeznaczenia, przewidziano umieszczenie jakiegokolwiek obiektu budowlanego.

Tym samym sądy stwierdziły, że definiując pojęcie terenów budowlanych ustawodawca odwołał się do zapisów planów zagospodarowania przestrzennego, ponieważ przede wszystkim wskazują one podstawowe przeznaczenie danego terenu, które należy zatem uznać za istotne dla oceny prawa do skorzystania ze zwolnienia z VAT. Jeżeli bowiem na danym obszarze miałyby się znaleźć obiekty o przeznaczeniu innym niż podstawowe, obszarowi właściwemu dla tych obiektów nadaje się inne przeznaczenie.

W podobnym tonie wypowiedział się również NSA w wyroku o sygn. I FSK 1883/15, który opisywaliśmy na łamach naszego Portalu: „Grunt pod zbiornik wodny zwolniony z VAT”.