Prawo Dla Samorządu

Grunty przeznaczone do zalania nie stanowią terenów budowlanych, także w sytuacji, gdy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza budowę na nich niewielkich budynków.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6.07.2017 r. (sygn. I FSK 1883/15) uwzględnił skargę kasacyjną gminy, która spierała się o sposób opodatkowania VAT gruntów przeznaczonych pod zbiornik wodny.

Sprawa dotyczyła gminy, która sprzedawała działki przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod Zbiornik Świnna Poręba, oznaczonych symbolem WZ. Spór sprowadzał się do uznania, czy tereny te należy uznać za tereny budowlane, co jednocześnie wykluczałoby możliwość zastosowania zwolnienia z VAT.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane na podstawie art. 2 pkt 33 rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Minister Finansów wydając interpretację podatkową oraz sąd I instancji uznały, że dostawa tych gruntów nie korzysta ze zwolnienia od podatku, jako że grunty te należy uznać za tereny budowlane, ponieważ określone w Planie dopuszczalne przeznaczenie tych gruntów obejmuje obiekty budowlane związane z budową i eksploatacją Zbiornika, a ponadto dopuszcza się budowle hydrotechniczne niezbędne dla realizacji statutowych zadań związanych z utrzymaniem wód, ochroną przeciwpowodziową oraz zabezpieczeniem przeciwerozyjnym, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, a także lokalizację w strefie nadbrzeżnej urządzeń związanych z wypoczynkiem i turystyką.

Gmina natomiast stała na stanowisku, że z uwagi na podstawowe przeznaczenie przedmiotowych gruntów pod Zbiornik (zalanie wodą), nie stanowią one terenów budowlanych, a zatem ich dostawa powinna być zwolniona z VAT.

NSA przyznał rację gminie, wskazując że istotne znaczenie w sprawie ma podstawowe przeznaczenie gruntu, nie zaś jego dopuszczalne przeznaczenia. Wskazał przy tym, że w orzecznictwie sądowym za dopuszczalne uznaje się określenie w planach zagospodarowania przestrzennego, z uwagi na brak takiego zakazu oraz specyfikę danych terenów, czy też preferencje lokalnej społeczności, mieszanego przeznaczenia terenów z funkcją podstawową i uzupełniającą. Tak więc przeznaczenie podstawowe danego gruntu zapisane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ma znaczenie decydujące dla określenia przeznaczenia tego gruntu. Dodatkowe funkcje przypisane do gruntu poprzez określenie jego przeznaczenia uznanego za dopuszczalne, służą zatem uzupełnieniu zasadniczego sposobu zagospodarowania danego terenu, ale go nie zmieniają.

Mimo braku legalnej definicji „gruntów przeznaczonych pod zabudowę” należy uznać, że samo to pojęcie wskazuje jednoznacznie na określony cel, w jakim dane grunty winny być wykorzystane (zagospodarowane). Celem tym (przeznaczeniem) musi być zabudowanie gruntu, np. budynkami mieszkalnymi lub usługowymi, czy też budowlami, nie zaś jego wykorzystanie w inny sposób.

W konsekwencji NSA uznał, że wyznaczony teren zbiornika wodnego, o podstawowym przeznaczeniu innym niż „pod zabudowę”, na którym to terenie dopuszczono w ograniczonym zakresie możliwość umieszczenia związanych z tym zbiornikiem budowli hydrotechnicznych, sieci i urządzeń infrastruktury technicznej oraz urządzeń związanych z wypoczynkiem i turystyką, nie jest terenem budowlanym.

Grunt pod zbiornik wodny zwolniony z VAT