Sądowa kontrola noty księgowej

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nota księgowa dotycząca opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców nie podlega kontroli sądów administracyjnych.

Postanowieniem z 19 stycznia 2016 r. (sygn. II GSK 3531/15) NSA oddalił skargę kasacyjną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 31 lipca 2015 r. (sygn. III SA/Kr 618/15) w przedmiocie opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców. Skarżącym była organizacja „reprezentująca interesy swoich członków związane z działalnością gospodarczą w zakresie transportu drogowego m.in. przed wszystkimi sądami” (§ 9 lit. b statutu). Precyzując skargę na wezwanie Sądu, organizacja uściśliła, że zaskarża wszystkie czynności organu podjęte w wykonaniu uchwały, które przejawiają się w wystawieniu not księgowych oraz pobieraniu opłat na ich podstawie (dołączając trzy noty).

WSA, uznał legitymację procesową skarżącego, stwierdzając, iż nota księgowa pozostaje w związku z działalnością gospodarczą członków organizacji.

Odnosząc się natomiast do meritum sprawy, WSA uznał, iż nota księgowa nie jest czynnością ani aktem w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. i dlatego nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Jak wyjaśnił Sąd, o charakterze administracyjnym działania organu przesądzają trzy cechy: podjęcie go w sprawie indywidualnej, charakter publicznoprawny i związek z uprawnieniem lub obowiązkiem wynikającym z przepisu prawa. Sąd ocenił, że noty księgowe objęte skargą S. nie spełniają trzeciej cechy, gdyż nie mogą stanowić samoistnego źródła obowiązku danego przewoźnika, wynikającego z przepisu prawa. Wprawdzie uchwała Rady Miasta wprowadza obowiązek uiszczania opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, niemniej nie określa wprost jakiego rodzaju czynność lub akt miałby wyrazić obowiązek przewoźnika do uiszczenia opłaty. WSA ocenił jednak, iż z pewnością nie są nimi noty księgowe. Te mają jedynie walor informacyjny co do niewykonanej powinności uiszczenia opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

Skarżąca organizacja zarzuciła postanowieniu naruszenie m.in. następujących przepisów postępowania:

• art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, iż przedmiotowe noty nie są aktami podlegającymi kontroli przez sąd administracyjny;
• art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że niniejsza sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego;

NSA uznał, iż skarga kasacyjna nie jest zasadna i podlega oddaleniu. Wskazał przy tym, iż stanowisko WSA, że nota księgowa wydana w przedmiocie opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców nie jest innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., należy uznać za zasadne.

NSA stwierdził ponadto, iż właściwą podstawą prawną przedmiotowych opłat są przepisy uchwały określającej jej stawki. Nie jest bowiem wymagane skonkretyzowanie obowiązku zapłaty np. w formie decyzji administracyjnej, lecz powstaje on w momencie zaistnienia stanu faktycznego (tj. zatrzymania operatora lub przewoźnika na przystanku komunikacyjnym lub dworcu). Zdaniem Sądu, charakter tej opłaty jest zbliżony do opłaty za parkowanie samochodów na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania. Stronie przysługiwały odpowiednie środki prawne, by móc zakwestionować uchwałę Rady Miasta w przedmiocie ustalenia stawek opłaty.

Orzeczenie jest prawomocne.

_________________________________________________________________________

Szukasz pomocy prawnej w opisanym przez nas zakresie?

Sprawdź naszą PROPOZYCJĘ.