Czy metoda zawsze ze stawką?

NSA uznał, iż uchwała w przedmiocie ustalenia stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi nie zawsze musi określać jednocześnie metodę ustalania opłaty za gospodarowanie wyżej wspomnianym odpadami.

Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie ustalenia stawek opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi od właścicieli nieruchomości na terenie gminy, w której to ustaliła miesięczną stawkę opłaty za gospodarowanie owymi odpadami, rozróżniając te zbierane i odbierane w sposób nieselektywny od selektywnych.

Spółdzielnia mieszkaniowe znajdująca się na terenie gminy, wezwała Radę Miejską do usunięcia naruszenia prawa spowodowanego podjęciem wyżej wspomnianej uchwały oraz trzech innych uchwał kształtujących nowe metody w zakresie świadczenia usług związanych z gospodarowaniem odpadami komunalnymi. Uzasadniając swoje żądanie, Spółdzielnia wskazała, że w wyniku podjęcia tych uchwał poniesie rzeczywiste straty i obciążenia oraz iż „niewyobrażalnie duże” kwoty podwyżek dotkną najbiedniejszych mieszkańców. Ponadto Spółdzielnia poddała w wątpliwość, czy „przyjęte w kwestionowanej uchwale ceny oparte są na kalkulacji ekonomicznej”, gdyż nie były one przedmiotem żadnych uzgodnień ani opinii.

Organ nie udzielił odpowiedzi na to wezwanie.

W związku z powyższym Spółdzielnia złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na uchwałę w sprawie ustalenia stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Wyrokiem z dnia 23.08.2013 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (II SA/Rz 405/13) stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Sąd, przywołując art. 6j ust. 1 i 2 oraz art. 6k ust. 1 pkt 1 ustawy o czystości i porządku w gminach, wskazał, iż rada gminy w kwestionowanej uchwale ustaliła stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jednakże nie dokonała wyboru jednej z metod ustalania owej opłaty, co w opinii organu „powoduje wadliwość podjętej uchwały”.

Podsumowując, WSA w Rzeszowie, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych doszedł do wniosku, iż wyżej wspomniane naruszenie prawa mieści się w katalogu naruszeń istotnych, przez co stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej.

Niezadowolona z wyroku sądu Rada Miejska, wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której to żądała „uchylenia zaskarżonego wyroku w całości lub ewentualnie o uchylenia skarżonego wyroku w całości i oddalenia skargi Skarżącej”. Pełnomocnik rady miejskiej podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania tj.:

• art. 50 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [dalej: p.p.s.a.] w zw. z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym – poprzez błędne jego zastosowanie oraz nieprawidłowe przyjęcie, iż spółdzielnia jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi na uchwałę rady miasta, gdyż nie narusza ona interesu prawnego lub uprawnienia wspomnianej spółdzielni,
• art. 106 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. –  poprzez nieprzeprowadzenie przez sąd z urzędu dowodów uzupełniających z dokumentów, gdy było to niezbędne oraz naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnie, tj.:
• art. 6k ust. 1 pkt 1 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach poprzez przyjęcie, że uregulowanie spraw wyboru metody ustalenia opłaty oraz ustalenia stawki takiej opłaty muszą być pod rygorem nieważności zawarte w jednej uchwale rady gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 maja 2014r. (sygn. II FSK 3529/13) uwzględnił skargę kasacyjną, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do WSA do ponownego rozpoznania.

NSA nie uwzględnił jednak części zarzutów skargi kasacyjnej – mianowicie uznał za niezasadne zarzuty dotyczące braku legitymacji do wniesienia skargi przez spółdzielnie, powołując się na uzasadnienie WSA, stwierdził, że skarżąca spółdzielnia była podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi.

W kwestii nieprzeprowadzenia przez sąd z urzędu dowodów uzupełniających z dokumentów, NSA przychylił się do stanowiska autora skargi kasacyjnej, podkreślając trafność stwierdzenia, że WSA powinien żądać wyjaśnień, czy Rada Miasta dokonała wyboru metody ustalania opłat za gospodarnie opadami komunalnymi w innym akcie prawa miejscowego, czy też nie. Sąd także zwrócił uwagę na fakt, iż „żaden przepis prawa nie nakazuje, aby wyżej wymieniony element musiał zostać zawarty w uchwale w przedmiocie ustalenia stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi”.

Zarzuty naruszenia przepisów rat. 6k ust. 1 pkt  1 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach w ocenie sądu „na tym etapie sprawy należy uznać za przedwczesne”.

Wyrok jest prawomocny.

Meritum owej sprawy jest kwestia, czy uregulowanie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki takiej opłaty muszą być pod rygorem nieważności zawarte w jednej uchwale rady gminy.

Naczelny Sad Administracyjny nie wypowiedział się jednoznacznie w tej sprawie. Z jednej strony podkreślił w uzasadnieniu wyroku, że żaden przepis prawa nie nakazuje, aby wybór metody ustalania opłaty musiał zostać zawarty w uchwale w przedmiocie ustalenia stawki owej opłaty, a z drugiej strony pozostawił tę kwestię do wyjaśnienia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Odpowiedzi na to pytanie możemy szukać w Rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002r. w sprawie zasad techniki prawodawczej(Dz. U. Nr 100, poz. 908) [dalej: ZTP]. Zgodnie z § 119 ust. 2 wspomnianego Rozporządzenia: „Jeżeli jedno upoważnienie ustawowe przekazuje do uregulowania różne sprawy, które dają się tematycznie wyodrębnić tak, że ich zakresy są rozłączne, można wydać na podstawie takiego upoważnienia więcej niż jedno rozporządzenie”.

Bazując na powołanym przepisie, można stwierdzić, iż na podstawie jednego upoważnienia istnieje możliwość wydania więcej niż jednej uchwały. Tak jak w przedstawionej sprawie: jedną dotyczącą ustalenia stawki opłaty, drugą określającą wybór metody ustalania owej opłaty, bowiem są to kwestie, które dają się rozdzielić.

Powołując się na powyższe, wydaje się, że uregulowanie owych spraw w dwóch różnych aktach prawa miejscowego jest dopuszczalne i nie powinno stanowić podstawy do uchylenia któregoś z nich, ponieważ § 143 ZTP nakazuje odpowiednie stosowanie do aktów prawa miejscowego zasad wyrażonych w powołanych działach, między innymi w dziale V – dotyczącym projektów aktów wykonawczych (rozporządzeń), z którego pochodzi cytowany  § 119 . 

Jeśli interesuje Cię ta tematyka i potrzebujesz wsparcia merytorycznego, ODWIEDŹ STRONĘ: