Podstawę planowania przestrzennego stanowią dane z ewidencji gruntów i budynków

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że mapa sytuacyjno-wysokościowa nie może być miarodajnym źródłem informacji na potrzeby procedury planistycznej.

Rada Gminy w listopadzie 1997 r. podjęła uchwałę w przedmiocie przystąpienia do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W celu opracowania planu Gmina zakupiła w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym mapę sytuacyjno-wysokościową z elementami ewidencji gruntów na potrzeby planowania przestrzennego. W oparciu o tę mapę wykonano projekt planu, którego elementem była zmiana niektórych gruntów leśnych na nieleśne. Zgodnie z mapą na terenie jednej z działek przeznaczonych do nieleśnego wykorzystania figurowało oznaczenie Lz. Występując do marszałka o wyrażenie zgody na zmianę przeznaczenia terenów leśnych na nieleśne Gmina potraktowała tę działkę jako nieleśną i nie uwzględniła jej we wniosku. W czerwcu 2007 r. Rada Gminy podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wojewoda zaskarżył uchwałę Rady do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i wniósł o stwierdzenie jej nieważności w części tekstowej oraz graficznej w zakresie dotyczącym ww. działki. Organ nadzoru przeprowadził postępowanie wyjaśniające i na podstawie danych z ewidencji gruntów i budynków ustalił, że w skład przedmiotowej działki wchodzi rola oraz las. W związku z powyższym zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Tekst jedn. Dz. U. z 2004r, Nr 121, poz. 1266 ze zm.) w zw. z art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 8, art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a uzp poprzez brak uzyskania zgody marszałka województwa na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne w stosunku do tej działki w jej części stanowiącej las.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy wskazała, że występując do marszałka o wyrażenie zgody na zmianę przeznaczenia terenów leśnych na nieleśne nie uwzględniono spornej działki, gdyż figurowała na mapie jako grunty zadrzewione, niewymagające uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za zasadną i stwierdził jej nieważność w zakwestionowanej części.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie przedmiotowa działka w części widniała w ewidencji gruntów jako działka leśna. Tym samym przeznaczenie jej na cele nieleśne wymagało uzyskania zgody właściwego marszałka województwa. Sąd podkreślił także, że z przepisu art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.) jednoznacznie wynika, że ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych, w tym w toku procedury planistycznej. Od tej reguły nie przewidziano wyjątków, zatem organy w toku procedury planistycznej mają obowiązek opierać się na danych wynikających z tej ewidencji, a nie z danych wynikających z map sytuacyjnych.

Rada Gminy wniosła skargę kasacyjną, wnosząc o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) wyrokiem z dnia 3 grudnia 2013 r. (sygn. akt II OSK 987/13) oddalił skargę kasacyjną.

NSA powtórzył argumentację Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wskazał, że źródłem danych przyjmowanych przez organ planistyczny są przede wszystkim dokumenty ewidencji gruntów. Nie kwestionując waloru mapy sytuacyjno-wysokościowej jako dokumentu urzędowego podkreślił, że w stanie faktycznym sprawy z uwagi na rozbieżność danych wynikających z ewidencji gruntów oraz mapy sytuacyjno-wysokościowej, podstawą ustaleń planistycznych nie mogły stać się dane wynikające z tej mapy. Sąd II instancji zaznaczył ponadto, że mapa sytuacyjno-wysokościowa, na której naniesiono rysunek planu została sporządzona według stanu archiwalnego na rok 1998. W tej sytuacji organ planistyczny podejmując uchwałę w czerwcu 2007 r. powinien mieć na uwadze, że dane zamieszczone na mapie sytuacyjno-wysokościowej mogą być nieaktualne. W związku z powyższym, zdaniem NSA, organ chcąc zmienić przeznaczenie przedmiotowej działki powinien był wystąpić do marszałka województwa o wydanie stosownej decyzji na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy gruntów dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych.