Prawo Dla Samorządu

Zdaniem Wojewody Mazowieckiego, rada gminy nie ma możliwości odmówienia wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, w sytuacji, gdy podstawą do zwolnienia nie są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 29 maja 2017 r. (Nr LEX-R.4131.14.2017.BM) Wojewoda Mazowiecki stwierdził nieważność uchwały rady gminy w sprawie odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Do rady gminy wpłynął wniosek w przedmiocie wyrażenia przez radę zgody na rozwiązanie stosunku pracy z jednym z radnych na podstawie art. 52 § 1 Kodeksu pracy („Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie: 1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych; 2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem; 3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku”). W uzasadnieniu wniosku wskazano, że radny jako pracownik naruszył w sposób ciężki podstawowe obowiązki pracownicze, a w szczególności zaniedbał powierzone mu obowiązku, które zostały szczegółowo opisane we wniosku. Do tego wniosku dołączone zostały kopie dokumentów wskazanych przez pracodawcę jako dowody potwierdzające zarzuty kierowane wobec pracownika oraz złożone przed pracodawcą wyjaśnienie pracownika.

Po analizie przedłożonego wniosku wraz z dołączonymi dowodami rada gminy postanowiła podjąć uchwałę w sprawie odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym. W uzasadnieniu do tej uchwały rada stwierdziła, że przeanalizowała podane we wniosku przez pracodawcę przyczyny rozwiązania umowy o pracę z radnym i dokonała ich oceny w oparciu o informacje zawarte w złożonym wniosku, wyjaśnienia pisemne i ustne radnego, opinię jednej z komisji rady oraz zgłoszone przez radnych uwagi i doszła do przekonania, że brak jest podstaw do wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym.

Zdaniem organu nadzoru, podjęta uchwała w sposób rażący narusza art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem, „Rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady gminy, której jest członkiem. Rada gminy odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu”.

Zdaniem Wojewody Mazowieckiego, brzmienie tego przepisu jednoznacznie i bez wątpliwości interpretacyjnych wskazuje, że jedyną sytuacją, gdy rada ma prawo – a jednocześnie obowiązek – odmówić zgody na rozwiązanie z radnym stosunku pracy, jest związek pomiędzy owym rozwiązaniem stosunku pracy a wykonywaniem mandatu radnego. W ocenie organu nadzoru, w analizowanej sprawie tego typu sytuacja nie zachodzi. Jak wskazał ponadto wojewoda, rady gminy podejmując uchwałę nie może ingerować w uprawnienia pracodawcy do zakończenia stosunku pracy z radnym.

Mając powyższe na uwadze, Wojewoda Mazowiecki stwierdził, że rada gminy podejmując analizowana uchwałę przekroczyła legitymację do działania, przyznaną przez ustawodawcę, a tym samym uchwała w sposób istotny narusza treść art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, co skutkuje koniecznością stwierdzenia jej nieważności.

Powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze wpisuje się w dotychczasową linię orzeczniczą sądów administracyjnych (zob. artykuł pt. „Odmowa zwolnienia radnego wymaga szczegółowego uzasadnienia” oraz artykuł pt. „Rada gminy nie może przejmować roli sądu pracy”) i organów nadzoru (zob. artykuł pt. „Konieczność uzasadnienia braku zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym”) dotyczącą stosowania art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym (zob. również: M. Karciarz, Odmowa wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, „WSPÓLNOTA” 2016, nr 7).

Odmowa wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym nie zawsze dopuszczalna