W Sejmie trwają prace nad komisyjnym projektem zmiany ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (druk nr 2964 i 3640), która uregulować ma lokalizowanie instalacji OZE.
Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i ustawy – Prawo budowlane (druk nr 2964) w brzmieniu nadanym w sprawozdaniu Komisji Infrastruktury oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej (druk nr 3640) zakłada, że jeżeli na terenie danej gminy będzie planowana lokalizacja instalacji odnawialnych źródeł energii innych niż mikroinstalacje[1], w rozumieniu ustawy o OZE, w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego rada gminy będzie obowiązana określić obszary, na których ww. instalacje będą mogły zostać usytuowane. Ustawa przewiduje, że obszary te będzie należało wyznaczać się z określeniem ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu.
Co więcej, lokalizacja instalacji OZE, innych niż mikroinstalacje, będzie mogła nastąpić wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Tym samym niedopuszczalne będzie lokalizowanie takich instalacji na podstawie decyzji o warunkach zabudowy. W myśl proponowanych zmian, plan miejscowy przewidujący lokalizację ww. instalacji będzie sporządzany dla terenu położonego na obszarze obejmującym co najmniej granice stref ochronnych tych instalacji związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych instalacji na środowisko. Dodatkowo ustawodawca wprowadza przepis zgodnie, z którym rada gminy już na etapie opracowywania planu miejscowego będzie obowiązana określić planowaną moc instalacji OZE.
W praktyce oznacza to, iż wyłącznie mikroinstalacje (czyli instalacje o mocy nie większej niż 40 kW) będą mogły być lokalizowane na podstawie decyzji o warunkach zabudowy. Ustawa przewiduje ponadto, że od dnia 1 stycznia 2017 r. organy nie będą mogły wszcząć postępowań w sprawach wydania decyzji o warunkach zabudowy w sprawie wniosków dotyczących instalacji OZE, innych niż mikroinstalacje.
Kolejną istotną zmianą jest dopuszczenie możliwości jednoczesnego sporządzania planu miejscowego lub jego zmiany i zmiany studium. W takim przypadku:
Uchwalenie planu miejscowego będzie mogło nastąpić jednak najwcześniej po upływie 60 dni od przekazania studium wojewodzie.
Ustawa wprowadza także wymóg, by wniosek dotyczący uwzględnienia w projekcie planu miejscowego instalacji odnawialnych źródeł energii innych niż mikroinstalacje, zawierał podstawowe informacje dotyczące funkcji i wielkości planowanej inwestycji, planowany rodzaj i moc instalacji odnawialnych źródeł energii oraz poszczególnych obiektów.
Projekt zawiera także, jako konsekwencję powyższych zapisów, zmiany w przepisach Prawa budowlanego w zakresie elektrowni wiatrowych.
Projekt przedmiotowej nowelizacji w wyniku wywołanej dyskusji w Sejmie i złożonych poprawek ponownie trafił do sejmowej komisji infrastruktury.[1] Zgodnie z ustawą o OZE przez mikroinstalacje należy rozumieć instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 40 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV lub o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 120 kW.
Autor artykułu
aplikant radcowski, specjalizuje się w zakresie prawa administracyjnego ze szczególnym uwzględnieniem prawa nieruchomości i inwestycji budowlanych
26.03.2024
13.03.2024
06.03.2024