Obserwuj

Bądź na bieżąco z prawem samorządowym. Zamów bezpłatny cotygodniowy newsletter.






Działy:
  • Gospodarka komunalna

    W dziale "GOSPODARKA KOMUNALNA" publikowane są artykuły dotyczące spółek komunalnych oraz zakładów budżetowych, jak również artykuły dotyczące poszczególnych działów gospodarki komunalnej, w tym gospodarki odpadami komunalnymi, gospodarki wodno-ściekowej, transportu publicznego.

  • Podatki

    W dziale "PODATKI" publikowane są artykuły dotyczące podatków i opłat publicznoprawnych, m.in. dotyczące podatku VAT, podatku od nieruchomości, opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i innych.

  • Finanse publiczne

    W dziale "FINANSE PUBLICZNE" publikowane są artykuły dotyczące szeroko pojmowanych zagadnień związanych z finansami publicznymi, m.in. artykuły dotyczące dochodów jednostek samorządu terytorialnego oraz dyscypliny finansów publicznych.

  • Zamówienia publiczne

    W dziale "ZAMÓWIENIA PUBLICZNE" publikowane są artykuły dotyczące problematyki zamówień publicznych, m.in. dotyczące sytuacji podmiotów komunalnych w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Prezentowane są także najnowsze orzeczenie KIO oraz sądów w zakresie prawa zamówień publicznych.

  • Prawo cywilne

    W dziale "PRAWO CYWILNE" publikowane są artykuły dotyczące zagadnień cywilnoprawnych, m.in. umów oraz sporów przed sądami powszechnymi, których stroną są podmioty komunalne.

  • Nieruchomości

    W dziale "NIERUCHOMOŚCI" publikowane są artykuły dotyczące nieruchomości komunalnych oraz spraw związanych z innymi nieruchomościami, w których występują organy samorządu terytorialnego. Artykuły dotyczą w szczególności gospodarki nieruchomościami i planowania przestrzennego.

  • Procedury administracyjne

    W dziale "PROCEDURY ADMINISTRACYJNE" publikowane są artykuły dotyczące procedur, które prowadzone są przez organy samorządu terytorialnego. W szczególności artykuły dotyczą ogólnej procedury administracyjnej (KPA - Ordynacja podatkowa), procedury sądowoadministracyjnej, procedury uchwałodawczej oraz dostępu do informacji publicznej.

  • Ustrój

    W dziale "USTRÓJ" publikowane są artykuły dotyczące ustroju podmiotów komunalnych, w tym zagadnienia dotyczące statusu prawnego organów jednostek samorządu terytorialnego, związków międzygminnych czy radnych.

  • Inne

    W dziale "INNE" publikowane są artykuły związane z funkcjonowaniem podmiotów komunalnych, które ze względu na swoją tematykę nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii.

31.03.2015

Czy rada gminy może stwierdzić nieważność własnej uchwały?

UWAGA: TEN ARTYKUŁ MA WIĘCEJ NIŻ 3 MIESIĄCE.
SPRAWDŹ AKTUALNY STAN PRAWNY LUB SKONTAKTUJ SIĘ Z AUTOREM.
drukuj mail Share

Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj

Nie ustaje spór o możliwość stwierdzenia przez radę gminy nieważności własnej uchwały w trybie tzw. autokontroli.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 listopada 2014 roku (sygn. II OSK 2377) stwierdził, iż rada gminy, działając na podstawie art. 54 par. 3 w zw. z art. 147 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [dalej: Ppsa], może uwzględnić skargę do sądu administracyjnego na własną uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i stwierdzić jej nieważność. O kontrowersyjności tej tezy świadczyć może najlepiej fakt, iż wyrok ten nie został wydany jednogłośnie, a jeden z sędziów zgłosił w tym zakresie zdanie odrębne.

Stan faktyczny sprawy

W listopadzie 2013 roku Wojewoda Śląski, działając jako organ nadzoru, skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na uchwałę Rady Miasta w Zabrzu w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

Zgodnie z przepisami Ppsa skarga została wniesiona za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżony akt.

Rada Miasta w Zabrzu, na sesji w dniu 16 grudnia 2013 roku, podjęła uchwałę w sprawie stwierdzenia w całości nieważności zaskarżonej przez Wojewodę Śląskiego uchwały. Jako podstawę prawną podjęcia uchwały wskazano art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym [dalej: usg] (zgodnie z którym do wyłącznej właściwości rady gminy należy  uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego) oraz art. 54 § 3 Ppsa (zgodnie z którym organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa).

Powyższa uchwała, w styczniu 2014 roku, została zakwestionowana w trybie nadzorczym przez Wojewodę Śląskiego. Zdaniem organu nadzoru do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy uprawniony jest wyłącznie organ nadzoru oraz sąd administracyjny. W ocenie Wojewody żaden przepis nie daje radzie gminy kompetencji do stwierdzenia nieważności własnej uchwały. W konsekwencji organ nadzoru uznał, iż podjęcie przez radę gminy uchwały stwierdzającej nieważność swojej wcześniejszej uchwały stanowi naruszenie przepisów usg oraz art. 94 Konstytucji RP. Jednocześnie Wojewoda uznał, iż na podstawie art. 54 § 3 ppsa organom przysługuje prawo do weryfikacji własnych decyzji, natomiast przepis ten nie daje kompetencji do stwierdzenia nieważności własnej uchwały. Ponadto organ nadzoru wskazał, iż w przypadku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rada gminy może jedynie nowelizować podjętą uprzednio uchwałę lub zastępować ją nową. W obu przypadkach koniecznym jest jednak przeprowadzenie pełnej procedury uchwałodawczej określonej w ustawie z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [dalej: upzp].

Powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach przez Gminę Zabrze, która zarzuciła mu naruszenie przepisów usg, Ppsa oraz upzp

Wojewódzki Sąd Administracyjny po stronie Wojewody

Sąd I instancji, wyrokiem z dnia 8 maja 2014 roku (sygn. II SA/Gl 348/14) oddalił skargę Gminy uznając, iż nie znajduje ona uzasadnionych podstaw. Co prawda Sąd przyznał rację skarżącej, iż art. art. 54 § 3 ppsa znajduje zastosowanie do wszystkich form działania administracji poddanych kontroli sądowoadministracyjnej, a nie tylko do decyzji (na co wskazywał organ nadzoru), to jednak przepis ten zawiera ograniczenie kompetencji autokontrolnych poprzez wskazanie, iż można z nich skorzystać wyłącznie „w zakresie swojej właściwości”. W ocenie Sądu stwierdzenie nieważności uchwały przez radę gminy mogłoby nastąpić jedynie wówczas, gdyby ustawodawca przyznał jej w tym zakresie stosowną kompetencję. W obecnym stanie prawnym sytuacja taka nie ma jednakże miejsca. Tym samym Sąd podzielił pogląd Wojewody Śląskiego, iż nieważność uchwały rady gminy może być stwierdzona wyłącznie przez organ nadzoru lub sąd administracyjny.

Sąd dostrzegł szczególny tryb podejmowania i zmiany uchwał z zakresu planowania przestrzennego, którego naruszenie skutkuje nieważnością uchwały. Jednakże w tym zakresie przyznał on rację Gminie, wskazując iż stwierdzenia nieważności uchwały nie można utożsamiać z jej zmianą, gdyż zasadniczo inne są skutki obu czynności. Tym samym do stwierdzenia nieważności uchwały nie znajduje zastosowania art. 27 upzp.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Gmina Zabrze podtrzymując argumentację podniesioną na wcześniejszym etapie postępowania. W skardze kasacyjnej przywołano szereg poglądów wyrażonych w doktrynie i orzecznictwie, zgodnie z którymi art. 54 § 3 ppsa stanowi samodzielną podstawę prawną do dokonania autokontroli przez organ administracji. Jedynym warunkiem, jaki musi być spełniony, aby organ mógł zastosować tę instytucję jest uwzględnienie przez ten organ skargi w całości. Zdaniem Gminy autokontrola to specjalny tryb, w którym organ rozpoznaje skargę niejako w zastępstwie sądu administracyjnego. Skoro tak, to organ może wydać tylko takie rozstrzygnięcie jakie jest władny wydać sąd. Jednocześnie skarżąca kasacyjnie wskazała, iż, treść art. 54 § 3 ppsa należy rozumieć zgodnie z wykładnią celowościową i systemową. Zawarte w tym przepisie sformułowanie "w zakresie właściwości" oznacza "w zakresie kompetencji do załatwiania danego rodzaju spraw administracyjnych". W skardze kasacyjnej wskazano również, iż celem wprowadzenia art. 54 § 3 ppsa było przyśpieszenie załatwienia sprawy. Uwzględnienie skargi przez Radę Miasta Zabrze w trybie autokontroli było zadośćuczynieniem zasadzie ekonomiki procesowej i doprowadziło do realizacji celu wniesienia tej skargi przez Wojewodę.

Naczelny Sąd Administracyjny przyznał rację Gminie

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2014 roku (sygn. II OSK 2377) Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił w całości skargę kasacyjną Gminy uchylając zarówno zaskarżony wyrok, jak i kwestionowane rozstrzygnięcie nadzorcze.

Zdaniem NSA  celem instytucji autokontroli, o której mowa w art. 54  § 3 ppsa było umożliwienie organowi administracji weryfikacji własnego działania lub bezczynności bez konieczności angażowania sądu administracyjnego w ocenę jego zgodności z prawem. Przepis ten służy realizacji zasady szybkości postępowania wyrażonej w art. 7 ppsa i jego wykładnia powinna być dokonywana w sposób zapewniający najpełniejszą realizację tej zasady ogólnej postępowania sądowoadministracyjnego. Sąd II instancji powołał się przy tym na poglądy doktryny zgodnie z którymi art. 54 § 3 ppsa stanowi nowe, samodzielne upoważnienie organu administracji publicznej do weryfikacji własnej decyzji, wiążące się wyłącznie z zaskarżeniem tej decyzji do sądu administracyjnego. Zdaniem NSA art. 54 § 3 ppsa, pomimo tego, iż zawarty jest w ustawie procesowej, jest przepisem o charakterze kompetencyjnym, dającym organowi szczególne uprawnienie w ramach toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego do podjęcia rozstrzygnięcia uwzględniającego skargę zgodnie z jej żądaniem przy zastosowaniu rodzajów rozstrzygnięć podejmowanych przed sąd administracyjny w razie uwzględnienia skargi (art. 145-150 ppsa). Przesłankami zastosowania tego przepisu przez organ są: uwzględnienie skargi w całości oraz zachowanie terminu (do dnia rozpoczęcia rozprawy). Uprawnienie organu do działania w ramach autokontroli w zakresie wyboru form i rodzaju rozstrzygnięcia sprawy jest powiązane z treścią żądania skargi oraz z przedmiotem zaskarżenia.

Jednocześnie Sąd wskazał, iż art. 54 § 3 ppsa ma charakter ogólny, nie zawiera żadnych wyłączeń przedmiotowych lub podmiotowych. Przyjąć więc należy, że przepis ten odnosi się do wszystkich działań lub bezczynności, o których mowa w art. 3 § 2 i 3 ppsa, a zatem również do zaskarżonych uchwał rady gminy stanowiących akty prawa miejscowego (art. 3 § 2 pkt 5 ppsa). Jedynym ograniczeniem zastosowania przez organ art. 54 § 3 ppsa jest to, aby organ, uwzględniając skargę, działał "w zakresie swojej właściwości".

Odnosząc powyższe uwagi o charakterze ogólnym do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy NSA uznał, iż rada gminy posiadała kompetencje do podejmowania uchwał w sprawie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Stanowi o tym art. 18 ust. 2 pkt 5 usg. Takie same kompetencje dla rady gminy przewidują art. 20 ust. 1 oraz art. 27 upzp. Skoro zatem rada gminy była właściwa, a więc posiadała zdolność prawną do władczego rozstrzygania w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (jego uchwalenia, zmiany, uchylenia), to "w zakresie swojej właściwości" mogła również uwzględnić skargę na uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stwierdzając jej nieważność na podstawie art. 54 § 3 ppsa.

Odnosząc się do argumentacji Wojewody oraz Sądu I instancji NSA wskazał, iż fakt, że przepisy usg przyznają uprawnienie do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy wyłącznie organowi nadzoru, nie wyklucza możliwości stosowania art. 54 § 3 ppsa. Czym innym jest bowiem postępowanie nadzorcze prowadzone przez organ nadzoru na podstawie usg, a czym innym postępowanie sądowoadministracyjne prowadzone w trybie określonym w ppsa.

W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał ponadto, iż niezasadne są argumenty Sądu I instancji dotyczące konieczności przeprowadzenia przez radę gminy procedury planistycznej przed podjęciem uchwały stwierdzającej nieważność uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie art. 54 § 3 ppsa. Procedura planistyczna uregulowana w art. 17 upzp ma na celu przyjęcie pewnych ustaleń co do przeznaczenia terenów, zebranie opinii i uzgodnień właściwych organów oraz przeprowadzenie konsultacji społecznych proponowanych rozwiązań planistycznych. Trudno stwierdzić, jaki cel i przebieg miałaby mieć ta procedura w przypadku wyeliminowania uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z obrotu prawnego. Taka procedura nie jest przecież przeprowadzana przed stwierdzeniem nieważności uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez wojewodę w trybie nadzoru czy też przez sąd administracyjny. Sąd podkreślił przy tym, iż przeprowadzenie procedury planistycznej od dnia wpływu skargi do organu do dnia wyznaczenia rozprawy przez sąd jest praktycznie niemożliwe.

NSA wskazał również, że uchwała rady gminy wydana w trybie autokontroli podlega kontroli sądu na zasadach ogólnych Oznacza to, iż skarga na taką uchwałę przysługuje zarówno organowi nadzoru, jak i innym podmiotom na podstawie art. 101 ust. 1 usg. Taka uchwała nie może więc zostać podjęta przez radę gminy w sposób dowolny, lecz wymagane jest w tym zakresie spełnienie szeregu warunków formalnych (wniesienie skargi na uchwałę rady gminy, uwzględnienie żądania skargi w całości, zachowanie terminu), jak i materialnoprawnych (niezgodność z prawem zaskarżonej uchwały skutkująca uwzględnieniem skargi), których spełnienie podlega kontroli sądu.

Jednocześnie Sąd II instancji stwierdził, iż uchwała rady gminy stwierdzająca nieważność uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wydana na podstawie art. 54 § 3 ppsa podlega ogłoszeniu w dzienniku urzędowym województwa. Tego rodzaju uchwała jest bowiem aktem normatywnym, eliminującym z obrotu prawnego akt prawa miejscowego jakim jest uchwała w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatem ma cechy aktu prawa miejscowego.

Nie zawsze jednogłośnie

Powyższy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie zapadł jednogłośnie. Zdanie odrębne w przedmiotowej sprawie zgłosiła prof. Małgorzata Masternak-Kubiak, która nie zgodziła się zarówno z rozstrzygnięciem zawartym w sentencji, jak i z uzasadnieniem wyroku.

W jej ocenie uprawnienia autokontrole organu w postępowaniu sądowoadministracyjnym są jakościowo różne od uprawnień sądu administracyjnego, gdyż organ stosuje inne reguły postępowania aniżeli sąd. W orzecznictwie wskazuje się, że wymóg uwzględnienia, w trybie autokontroli, skargi w całości, nakłada na sąd administracyjny dokonujący kontroli legalności takiego aktu, obowiązek analizy wniesionej skargi tak w zakresie zarzutów, wniosków w niej zawartych jak i podstawy prawnej żądania. Oceniając w trybie autokontroli wydany uprzednio przez siebie akt, organ tylko wówczas może zastosować przepis art. 54 § 3 ppsa, gdy jednocześnie uwzględnia skargę w całości, a więc uznaje za uzasadnione zarówno zarzuty, wnioski jak i wskazaną w niej argumentację. Jeżeli zaś nie podziela niektórych zarzutów, nie uwzględnia w całości wniosków, kwestionuje przedstawioną w niej podstawę lub ocenę prawną naruszeń, to wówczas nie może wydać rozstrzygnięcia, lecz winien przekazać skargę sądowi do rozpoznania. Sąd, w przeciwieństwie do organu działającego w trybie art. 54 § 3 ppsa, nie jest związany granicami skargi (art. 134 § 1 ppsa). Nie jest skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także podniesionymi zarzutami, wnioskami i żądaniami. Organ wydający akt na podstawie art. 54 § 3 ppsa. winien natomiast podzielić zarzuty skargi i zadość uczynić żądaniom skarżącego w całości.

W zdaniu odrębnym wskazano, iż przepisy usg i ppsa, jako komplementarne, tworzą integralny zespół norm regulujących instytucję nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego. W ocenie prof. Małgorzaty Masternak-Kubiak art. 54 § 3 ppsa nie jest przepisem o charakterze kompetencyjnym, dającym organowi stanowiącemu gminy uprawnienie autokontrole, w ramach postępowania sądowoadministracyjnego, wszczętego ze skargi organu nadzoru. W jej ocenie w przedmiotowej sprawie możliwość korzystania z instytucji autokontroli jest wyłączona, ponieważ w tym postępowaniu radzie gminy nie przysługuje kompetencja do stwierdzenia nieważności własnego aktu.

Zdaniem Autorki zdania odrębnego w przypadku wniesienia skargi przez organ nadzoru na uchwałę rady gminy, instytucja autokontroli określona w art. 54 § 3 ppsa, nie może spełnić swojej podstawowej funkcji tj. uwzględnienia skargi w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy, przez organ działający w zakresie swojej właściwości. Nie występuje tu bowiem organ, który w ramach czynności autokontrolnych, może zweryfikować własne działanie tzn. wydać akt zastępujący akt zaskarżony tak co do formy, jak i charakteru. Merytoryczny charakter instytucji autokontroli w postępowaniu sądowoadministracyjnym tkwi w tym, że po ponownym rozpoznaniu sprawy stanowisko organu musi się pokrywać ze stanowiskiem strony wnoszącej skargę.

Jednocześnie zdaniem prof. Małgorzaty Masternak-Kubiak dopuszczenie możliwości dokonywania, w ramach autokontroli, stwierdzania nieważności własnej uchwały przez radę gminy w ramach skargi wniesionej przez organ nadzoru, stanowi niebezpieczny precedens, który w konsekwencji może doprowadzić do dekompozycji porządku prawno-ustrojowego. Jej zdaniem NSA wykreował z instytucji procesowej art. 54 § 3 ppsa, normę kompetencyjną dającą organowi stanowiącemu samorządu gminnego, prawo do podejmowania uchwał stwierdzających nieważność własnych uchwał, czyli dokonywania "autonadzoru", co jest nie do zaakceptowania z ustrojowego punktu widzenia, biorąc pod uwagę normatywne przesłanki determinujące cel i istotę instytucji nadzoru nad działalnością samorządu gminnego. Żadna z ustaw analizowanych przez NSA w przedmiotowej sprawie nie zawiera podstawy do zastosowania tego typu trybu.

W zdaniu odrębnym wskazano, iż w państwie prawa organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Z konstytucyjnej zasady praworządności (art. 7) wynika, że zadania i kompetencje, sposób ich wykonania oraz więzi między podmiotami administracji publicznej są uregulowane prawnie. Realizując kompetencję organ musi uwzględniać treść normy konstytucyjnej, bądź ustawowej. Kompetencji organów nie można domniemywać muszą one wynikać wprost z ustawy (konstytucji). W procesie rekonstrukcji normatywnych podstaw działania rady gminy, przyjęcie celowościowej wykładni rozszerzającej postanowień art. 54 § 3 ppsa, w ramach procedury przewidzianej w art. 147 § 1 ppsa, powoduje nadużycie w stosowaniu prawa.

W konsekwencji prof. prof. Małgorzata Masternak-Kubiak stwierdziła, iż na podstawie art. 54 § 3 ppsa, nie można kreować norm kompetencji prawodawczej. 

Podsumowując uwagi poczynione w zdaniu odrębnym wskazano, iż wykładnia przepisów usg oraz ppsa musi prowadzić do rezultatu, że to wyłącznie sąd administracyjny jest właściwy rzeczowo do stwierdzenia nieważności aktu w wyniku uwzględnienia skargi organu nadzoru. Tym samym rada gminy korzystająca z uprawnienia autokontrolnego i podejmująca na tej podstawie uchwałę o stwierdzeniu nieważności własnej uchwały, wkracza w kompetencje zastrzeżone ustawowo dla sądu administracyjnego.

Podsumowanie

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2014 roku (sygn. II OSK 2377) dotyczący sposobu interpretacji art. 54 § 3 ppsa ukazuje złożoność i wieloaspektowość instytucji autokontroli w przypadku skarg na uchwałę rady gminy. Dwa całkowicie odmienne stanowiska przedstawione w wyroku NSA oraz w zdaniu odrębnym jednoznacznie wskazują, iż rada gminy musi niezwykle ostrożnie dochodzić do tego zagadnienia.

Trudności tych nie sposób rozwiązać poprzez „wpadkowe” nowelizacje procedury sądowoadministracyjnej, z pominięciem przepisów ustrojowych ustaw samorządowych. Uregulowanie procedury stanowienia oraz kontroli aktów prawa miejscowego zdaje się wymagać całościowej i przemyślanej regulacji o charakterze interdyscyplinarnym. W przeciwnym razie w przyszłości nadal będą rodziły się podobne problemy interpretacyjne znajdujące bezpośrednie przełożenie na sytuację prawną obywateli oraz podmiotów gospodarczych. do możliwości zastosowania przedmiotowego trybu licząc się z daleko idącymi konsekwencjami takiego działania.

Niestety procedowana obecnie w Sejmie ustawa o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (druk sejmowy 1633), mimo iż odnosi się do art. 54 § 3 ppsa, nie rozwiewa powyższych wątpliwości.

Nie sposób wykluczyć, iż w przyszłości przedmiotowym zagadnienie powinno zostać rozstrzygnięte w formie uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego bądź przez stosowną nowelizację ustawy.

Jednocześnie przedmiotowe orzeczenie wskazuje na trudności związane z sądowoadministracyjną kontrolą aktów prawa miejscowego przez sądy administracyjne. Trudności tych nie sposób rozwiązać poprzez „wpadkowe” nowelizacje procedury sądowoadministracyjnej, z pominięciem przepisów ustrojowych ustaw samorządowych. Uregulowanie procedury stanowienia oraz kontroli aktów prawa miejscowego zdaje się wymagać całościowej i przemyślanej regulacji o charakterze interdyscyplinarnym. W przeciwnym razie w przyszłości nadal będą rodziły się podobne problemy interpretacyjne znajdujące bezpośrednie przełożenie na sytuację prawną obywateli oraz podmiotów gospodarczych.

Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj

Autor artykułu

Maciej Kiełbus

Partner, prawnik w Kancelarii Prawnej Dr Krystian Ziemski & Partners w Poznaniu, specjalizuje się w zakresie prawa administracyjnego, w szczególności prawa samorządowego

Więcej z Wokandy §

Wydarzenia PDS

Więcej wydarzeń

Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj