Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniosek o ustanowienie ulicy nie może być rozstrzygnięty w formie decyzji administracyjnej.

W 2011 roku skarżąca wraz z sześcioma innymi osobami złożyła wniosek do Burmistrza
o ustanowienie ulicy, która miała bezpośrednio dochodzić do należących do wnioskodawców działek, poprzez poszerzenie znajdującej się już na tym terenie drogi dojazdowej. Poszerzenie takie miałoby służyć zapewnieniu dostępu działek wnioskodawców do drogi publicznej. Burmistrz na podstawie art. 61a §1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego [dalej: k.p.a.] odmówił wszczęcia postępowania w tym zakresie, wskazując, że żądanie wnioskodawców ma charakter cywilnoprawny i dotyczy ustanowienia drogi koniecznej. Postanowienie to zostało podtrzymane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w listopadzie 2011 r.

W związku z tym jeden z wnioskodawców złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego [dalej: WSA], podnosząc niewykonywanie przez Burmistrza obowiązku określonego art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, tj. zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty między innymi w sprawach gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Wyrokiem z dnia 26 lipca 2012 r. (sygn. akt II SA/Ke 18/12) WSA oddalił skargę, nie przychylając się do zarzutów skarżącego. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że „droga, której poszerzenia domaga się […] nie stanowi drogi gminnej, lecz została utworzona na gruncie stanowiącym m.in. jej własność, a brak jest przepisów, które nakładałyby na burmistrza obowiązek tworzenia bądź występowania o utworzenie drogi gminnej tak, aby każda nieruchomość położona na terenie gminy miała bezpośredni dostęp do takiej drogi i to dostęp o odpowiedniej prawem przepisanej szerokości”.

Dodatkowo WSA wskazał, że „w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta […] działka, kosztem której miałaby zostać poszerzona droga nie jest drogą gminną ani nie jest przeznaczona pod budowę drogi gminnej, co również nie daje podstaw do wszczęcia postępowania administracyjnego w tym zakresie”.

W związku z tym WSA podzielił zdanie organów obu instancji, że żądanie wnioskodawcy ma charakter cywilnoprawny i nie może być rozpoznawane w toku postępowania administracyjnego. Wskazał również, że Burmistrz słusznie powołał się na przepis art. 61a §1 k.p.a., odmawiając wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie.

Wnioskodawca w całości zaskarżył wyrok WSA poprzez złożenie skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego [dalej: NSA], w której podniósł zarzuty dot. m.in. błędów w zakresie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przez organy administracji oraz nieprawidłowości Sądu I instancji, w zakresie dopuszczenia dowodu uzupełniającego z dokumentu.

NSA w wyroku z dnia 25 czerwca 2014 roku (sygn. akt I OSK 2902/12) nie podzielił jednak zarzutów skarżącego, wskazując, że jeżeli organ administracji odmówił wszczęcia postępowania na podstawie art. 61a ust. 1 k.p.a. to nie mógł w żadnym wypadku prowadzić postępowania wyjaśniającego, a co za tym idzie dopuścić się w jego toku nieprawidłowości. Tą samą linię argumentacji NSA zastosował w przypadku zarzutów dot. etapu sądowoadministracyjnego, albowiem nie można mówić o dowodach uzupełniających z dokumentu, jeżeli odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego, skutkuje zakazem prowadzenia postępowania dowodowego.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i zdecydował o jej oddaleniu.

Sprawdzone rozwiązania

dla każdego samorządu.

przeczytaj